Welkom in Zuid Afrika!

Daar sta je dan.. Rond 11 uur in de avond te checken of je echt alle spullen bij hebt die je nodig hebt. 5 maanden op stage in Zuid Afrika. Al een half jaar kijk ik uit naar dit moment, na zoveel gezeik met m'n visum en al die keren naar de ambassade in Den Haag gaat het nu echt gebeuren, maar op dit moment begint het toch te kriebelen. Bart nog snel ophalen van het station en een paar uur later vertrekken we richting Düsseldorf om vanuit daar door te vliegen naar Kaapstad, via Amsterdam... Koffer gepakt, tas mee en gaan! Ik kom aan op het vliegveld en zie al snel een van mijn vrienden die ook naar Zuid Afrika gaat. Tijd genoeg nog. Een laatste koffie en dan op naar de gate. Daar komt dat toch dat kut moment dat je afscheid moet nemen. Papa en Bart die ik een laatste keer een knuffel geef voordat ik wegga. Het voelt niet lekker om m'n pa 'alleen' achter te laten maar daar is nu niets meer aan te doen. 'Tot over een paar maanden!'. Dan is het wachten geblazen. Ondertussen voegt de rest van de groep zich bij ons en stappen we in het vliegtuig. Even snel naar Amsterdam, half uurtje duurde het en m'n voeten stonden alweer op de grond. Daar op Schiphol waar ook de laatste mensen zich aansloten bij de groep. Op naar Kaapstad!

We stappen in het vliegtuig voor een vlucht van ongeveer 12 uurtjes. Prima geregeld allemaal wel, kleine gin tonic aan boord, paar filmpjes gekeken en wat praten met de anderen. De tijd vliegt als je het leuk hebt.. Eindelijk dan, 10 uur in de avond en we zijn geland. Op naar de douane. Na een korte ondervraging kon ik doorlopen. 'HO WAIT SIR!'.. Wat nu weer? Toch geen gezeik nu hè? 'I wrote the wrong date on your visum, I will change it now.' Gelukkig, niets erg dus, maar ik mag nu tot februari 2016 blijven ipv 2015, zoals de bedoeling. Niet lang hoefde ik te wachten op m'n koffer. Ciao iedereen! Ik ben geland in Kaapstad, waar iedereen blijft behalve ik. Ik moet nog even door naar Franschhoek. Ik loop naar de uitgang en daar staan Mary en Mark. Mark is m'n huisbaas en Mary z'n vrouw. We stapten in de auto en reden naar Franschhoek. Er werden veel vragen gesteld maar ik ben eigenlijk te moe om fatsoenlijk te antwoorden. Eenmaal aangekomen in Franschhoek zie ik m'n huisje voor komend half jaar. Ik krijg een kamer boven, maar moet nog even wachten tot een kleine verbouwing klaar is. Eerst in een klein kamertje beneden. Ik bedank ze en leg m'n koffer neer. M'n bed ligt netjes opgemaakt klaar en na een korte douche duik ik meteen m'n bed in..

Zaterdag 29 augustus. M'n eerste echte dagje in Zuid Afrika. Eens kijken wat er in de buurt te doen is. Mark laat me het hele gebied zien wat hier allemaal bij het huis hoort. Een grote tuin, groentetuin en helemaal achterin is de lodge. Er zijn nog meer huisjes die hier verhuurd worden aan backpackers, vrijwilligers etc. Er is een soort gemeenschappelijke woonkamer daar, met een keuken en jazeker: een zwembad. Dat wordt dus niet verkeerd met de zomer die eraan komt. Nu maar eens een ontbijtje scoren in het dorp. Ik krijg een lift van oma, die ook nog hier op het terrein woont. Er is een kleine markt waar vanalles te koop is. Iemand is ook zo vrij geweest zijn muziekinstallatie neer te zetten om de markt te voorzien van een klassiek achtergronddeuntje. Ik koop wat brood, kaas en een smoothie, ga zitten en laat het allemaal maar lekker op me afkomen. Na m'n ontbijtje besluit ik om maar eens een bezoekje te brengen aan m'n stagebedrijf: Le Quartier Français. Even mezelf voorstellen en kijken waar het precies is. Je wilt natuurlijk niet te laat komen op je eerste dag, alhoewel het moeilijk te missen is aangezien Franschhoek bestaat uit 1 grote straat met wat zijpaadjes maar meer is het ook niet. Te laat komen is trouwens ook niet echt een heel groot probleem heb ik al gemerkt.. Morné, de restaurantmanager, laat de alles zien en we eindigen in 'The Tasting Room', het fine dining restaurant waar ik als een soort assistent restaurant manager m'n stage zal doorbrengen. Daarna ga ik weer terug naar huis. Een middagje chillen in de lodge. Er zijn veel backpackers daar en het is meteen gezellig. Vroeg beginnen met drinken doen ze hier ook allemaal. In de avond komen we met z'n alle samen en wordt er een pizza avondje geregeld, wel zelfgemaakt allemaal natuurlijk, in de steenoven die buiten naast de lodge staat. Genieten, een avondje onbezorgd genieten en veel lachen! Ik kom erachter dat Mark een soort 'regiomanager' is van Biosphere reserve. Hij zet hier in de buurt veel projecten met als primaire doel de lokale bevolking te helpen om in hun eigen voedsel te voorzien en eventueel extra's te verkopen op de markt. Na een nacht slapen neemt Mark me mee naar Delvera, samen met een aantal bewoners van een dorp vlakbij. Het dorp overigens waar we ze oppikte zou ik zelf eerder vergelijken met een krottenwijk.. Aangekomen bij Delvera zie ik een basis waar letterlijk alle vormen van groenten kweken wordt laten zien en met name de mogelijkheden die er zijn voor de dorpsbewoners. Na een uurtje rond te hebben gelopen wordt er een plan gemaakt om dezelfde week nog met een aantal van de tuintjes van de dorpsbewoners te beginnen, om op die manier de rest ook te inspireren om te gaan verbouwen. We rijden ze naar huis en nadat we ze af hebben gezet zitten we weer met z'n 2en in de auto. Ik vertel Mark dat ik best wel geschrokken ben van hoe deze mensen hier leven. Ik realiseer me dat wat voor mij slechts een informatieve middag is, voor de lokale bevolking echt brood op de plank is. Het enige wat ik terugkrijg is een sarcastische lach met de zin: 'Dacht je dat dit erg was?' Ik kijk 'm aan en denk eerst dat hij een grapje maakt maar al snel wordt het duidelijk dat hij serieus is. oei.. 'Morgen zal ik je meenemen naar een schooltje in de township, dan kun je zien hoe slecht mensen het hebben.' Goed dan.. Na een avondmaaltijd en een avondje rustig en serie kijken val ik in slaap. De volgende ochtend regent het keihard. Ik zoek Mark op en helaas komt hij met een vervelend bericht. Het regent dus we kunnen niet naar de township. Jammer, maar ik ben er nog 5 maanden dus dat hoeft geen probleem te zijn, tijd zat. In de middag gaan we weer op pad. Er zijn weer meer geïnteresseerden in de projecten van Mark, deze keer een studente in ecologie/duurzaamheid oid. Na een lange zit met genoeg wijntjes achter de kiezen rijden we terug. Ja, rijden onder invloed doen ze hier ook allemaal... Op de weg terug is de zon al weer aan het schijnen en opeens komen we op het idee om toch naar de township toe te gaan. 'We gaan daar wel gewoon even een biertje drinken' zegt Mark. Prima. We rijden er heen en ik zie dat Mark geen woord gelogen heeft. Dit is inderdaad echt tien keer erger dan ik eerder dacht te zien. Overal troep, het stinkt er verschrikkelijk, het is een groot openbaar toilet en de huizen zijn armoedig. 'Weet je waarom we hier niet heen konden vanmorgen? Zoals je ziet ligt deze township op een heuvel. Riolering hebben ze hier niet dus als het regent stroomt letterlijk alle schijt zo de berg af dwars door de rest van het dorp. Echt ziek.. We rijden dieper de township in en je merkt dat Mark een bekende is. Iedereen zwaait naar 'm of roept z'n naam. Op een gegeven moment stoppen we. Ik vertelde hem dat ik van m'n school te horen had gekregen dat ik beter niet op dit soort plekken moest komen. 'Wat denkt jou school nou te weten van hoe het er hier allemaal aan toe gaat? Denk je nou echt dat ze weten hoe het er hier aan toe gaat omdat ze jullie komen opzoeken in jullie sjieke hotels en restaurants? Ze weten niks! Ik laat het je zien!' We stapten uit en meteen keek iedereen me aan met een blik van: Wat doe jij hier? Knetter zenuwachtig werd ik ervan. We liepen een klein huisje in dat blijkbaar een soort bar was. We haalden 2 biertjes en opeens komt iedereen naar me toe: Wie ben jij? Ik heet Joost, Ik ben een vriend van Mark! Opeens leek alles heel relax. Iedereen wilde m'n hand schudden en ze pakten allemaal hun telefoons om foto's te maken. Ze vonden het allemaal geweldig. Er stond nog een pool tafeltje binnen en het was eigenlijk gewoon chill. Heel ziek eigenlijk omdat ik een paar minuten daarvoor nog stond te trillen met m'n biertje in m'n hand en toch even goed voelde of ik m'n telefoon en portemonnee nog had. Heel relax, totdat er 2 gasten binnen komen lopen. Ik had het zelf niet eens door maar meteen komt Mark naar me toe gelopen en grijpt me bij m'n arm. 'We moeten NU vertrekken.' Ik sta op en volg hem. Nadat we door de mensen naar buiten werden geholpen vertelde hij me dat die 2 gasten een soort van 'gangsterbazen' waren van de township. Hij had al een keer eerder een incident gehad met die gasten waarbij wat mensen tevoorschijn waren getoverd. Er was nog nooit écht iets gebeurd maar dat risico wilden we natuurlijk ook niet nemen. En dus vertrokken we weer. Het gezwaai van de mensen op de achtergrond en alle honden die blaften en mee renden. Een flinke zucht achteraf. Hoe mensen zo vriendelijk kunnen zijn, trots op wat ze hebben en oprecht blij in zo'n intens slechte omgeving kon ik bijna niet geloven. Ik zei nog: 'De mensen daar zijn zo aardig..' Maar dat was alleen omdat ik met Mark was. 'Ik neem ook niet zomaar mensen mee naar de township, zeker geen vrouwen. Maar van zo'n grote kerel als jijzelf dacht ik wel dat je het kon handelen.' Voor mij blijft het heftig. Ik zag de omgeving en het was erger dan ik ooit had gezien. Toch zag iedereen er verzorgd en schoon uit, met nette kleren en een goed kapsel. Een aantal van uit werkt zelfs in de beste en duurste restaurants hier in de buurt. Toen ik het kamp uit reed kreeg ik bijna tranen in m'n ogen, zoiets had ik gewoon nog nooit meegemaakt. Ik kon het niet bevatten. Uiteindelijk thuis aangekomen ben ik gaan slapen.

De volgende dag stond namelijk m'n eerste dag stage voor de deur. Eerst 1,5 week introductie. In de keuken, receptie en de bar, waarna het echte werk in het fine dining restaurant gaat beginnen. Ik keek uit naar een week in de keuken. Al 8 jaar is het restaurant bekroond tot een van de beste 50 restaurants in de wereld. Ik begon in de 'larder' afdeling, wat grof gezegd de groenteafdeling is. 9.00 moest ik klaarstaan. Iets wat me vooraf prima leek bleek achteraf minder. Er worden inderdaad prachtige gerechten gemaakt maar soms sta je gewoon 2 uur kleine bloemetjes bij de knippen of takjes te sorteren. Tussen 17.00 en 18.00 is het pauze en wordt er avondeten geserveerd voor het hele bedrijf. Daarna is het tijd voor de service. alle gerechten vliegen binnen no time over de toonbank. uiteindelijk is het ergens tussen 11 en 12 en zijn we klaar. Snel schoonmaken en naar huis en de volgende dag kun je je weer om 9.00 melden. Na uiteindelijk ook de vis, vlees en nagerechten afdeling te hebben gehad had ik weekend. Het restaurant is elke zondag en maandag gesloten dus dan ben ik ook vrij. Kapot was ik na zo'n hele week werken. Zondag, na heerlijk te hebben uitgeslapen, ben ik naar Kaapstad gegaan om even te chillen met m'n vrienden en te ontsnappen aan alles wat over me heen was gekomen gedurende de eerste week. Ergens even relax uiteten ook. Niet zo bijzonder, want na 5 dagen in zo'n keuken van hoog niveau heb je geen zin meer in die dingen. Uiteten is hier goed te doen. Een hoofdgerecht met 2 drankjes kost je ongeveer 10 euro.

Uiteindelijk na een relax weekend nog een dag introductie gehad in de receptie, waar ik zo'n beetje de hele dag niks heb gedaan omdat het hotel maar 22 kamers heeft en het hier nu laagseizoen is. Prima maar gelukkig maar voor 1 dag. De volgende dag mocht ik een dienst draaien in de bar. Eindelijk een plek waar ik me echt thuisvoel. Maar helaas was ook dit sprookje van korte duur. 7.00 moet je er zijn voor de ontbijtdienst. Zoals ik al zei is het hier laagseizoen en zijn er weinig kamers. Niet veel gasten. Daarnaast sta je ook nog met veel te veel mensen dus als stilstaan je hobby is valt de ontbijtdienst wellicht te overwegen. Na uiteindelijk wat kleine dingetjes gedaan te hebben mocht ik om 15.00 vertrekken en mocht ik om 18.00 terugkomen om ook nog de avondshift te doen. Eenmaal teruggekomen kwam Morné meteen weer naar me toe: 'Joost het is zo rustig in de bar vanavond, je hoeft niet te werken.' (Chill!!) 'Maar als je wilt mag je samen met Gregg(een van de chefs) vanavond hier in The Tasting Room komen dineren, zodat je een klein idee krijgt van wat de gasten hier allemaal meemaken.' huh.. ja, oke? ehm.. Ja natuurlijk!!! daar ben ik bij!! Snel naar huis om een andere kleren aan te doen en weer terug. Een avond meemaken in zo'n restaurant is natuurlijk heerlijk. Er staat een 8 gangen diner op ons te wachten met bijpassende wijnen. In een woord: Genieten. Van de gerechten, de wijnen, de service en ook heel relax gezelschap. Niet te omschrijven wat je meemaakt. Ik kan het iedereen aanraden! Na nog een paar biertjes in de lokale pub ben ik gaan slapen. De volgende dag was het moment dan eindelijk daar dat ik met m'n echte job kon beginnen. Beetje spannend wel, je weet niet wat ze verwachten etc. Maar de spanning bleek onnodig. Iedereen heel behulpzaam, met daarnaast een relaxe houding van: kijk nou maar eerst even voordat je begint, dat is voor jezelf ook veel beter. Zo gezegd zo gedaan. De uren zijn trouwens ook stukken beter, 3 uur beginnen tot sluitingstijd, rond 12 uur. Nu twee weken later begin ik steeds meer te leren over alle gerechten en de daarbij passende wijnen. Overal zit een verhaal achter. Maar je mag het wel brengen zoals je zelf wilt. Veel vrijheid en er is genoeg tijd om een beetje te klooien, zolang er maar goed gewerkt wordt. Het is hier dus ook niet zo stijf en perfect. Een hele ontspannen sfeer. Ik heb het absoluut naar m'n zin hier en ik kijk zeker uit naar de maanden die nog gaan komen! Ohja, afgelopen weekend hebben we als super sportievelingen ook nog de Tafelberg beklommen. Lekker 3 uurtjes tussen de rotsen klimmen en klauteren. Vermoeiend, maar het was het toch wel degelijk 100% waard. Een prachtig uitzicht en natuurlijk toch een beetje trots dat het is gelukt.

Goed, dat was het dan weer, bedankt voor het lezen!